Een degelijke dag in gewoon Groningen
Op woensdagmiddag liep ik door de stad Groningen en zag een nieuw cafeetje. Ik moest me haasten om op tijd bij een hoorcollege over dyslexie te komen, vandaag dat ik niet lang voor de ruit naar binnen kon turen om te kijken hoe het nieuwe zaakje eruitzag. Die avond zat ik voor de houtkachel en besloot ik brutaal te doen. Mijn nieuwsgierigheid was gewekt en met deze blog in mijn achterhoofd begon ik een mailtje naar Food Matterz te typen. Een uurtje later lag er een reactie in mijn postvak te wachten. Natuurlijk was ik welkom voor een latte macchiato. Helaas was er de volgende dag weinig tijd voor me (ik citeer: “Vanwege gesprekken met lieve personeelsleden.”), maar ik mocht uiteraard even langswippen.
Zo gezegd, zo gedaan. Rond een uur of twaalf op donderdag liep ik Food Matterz binnen. Twee barista’s begroetten me in koor. Op een kruk voor het raam nam ik plaats. Ik probeerde het eBook ‘Voor ik je loslaat’ van Marieke Nijkamp te lezen, maar werd afgeleid door de mensen die telkens buiten voorbij liepen, reden en fietsten. Er liep zelfs een voetganger over het kruispunt met een dik boek in zijn handen. Hem lukte het kennelijk wel om te lezen. Bovendien was de latte macchiato te lekker om me helemaal over te geven aan het verhaal.
Food Matterz is pas een paar weken geleden geopend. Ze staan op de kaart van de Groningse binnenstad met een eigen winkeltje én de overtuiging dat eten bijzonder is. Het personeel is vriendelijk en de achtergrondmuziek brengt extra sfeer. Toen ik op zoek ging naar de toiletten, bleek het pand nog groter te zijn dan ik in eerste instantie dacht. Er is nog een hele woonkamer met zitjes en banken van verschillende soorten en maten! Ideaal om te werken of een verslag te schrijven (hoewel het op sommige plekken best gehorig is) of om te lunchen met vrienden.
Na dat heerlijke drankje moest ik vlug naar het station. (Had ik al verteld dat het een latte macchiato met kaneelsmaak was? Je kunt zelf aangeven of je er iets speciaals van wilt laten maken!) Met een paar klasgenootjes stapte ik in de bus naar een revalidatiecentrum om een kijkje te nemen bij een logopediste. Zij gaf een groepsbehandeling aan afasiepatiënten over totale communicatie. Even een korte toelichting: afasie is niet-aangeboren hersenletsel, bij voorbeeld na een beroerte, waarbij men geen tot nauwelijks taal kan begrijpen en/of gebruiken. In deze groepsbehandeling werden deze patiënten aangemoedigd om te tekenen, gebaren te gebruiken of hun speciale taalzakboek te gebruiken als ze niet duidelijk kunnen maken wat ze wilden zeggen. Onze taak als studenten was om zelf de ervaring te krijgen hoe het is om een gesprek te voeren met iemand met afasie. Oh, en we hadden nog een taak: de logopediste zou voor thee en koffie zorgen, maar wij moesten voor koekjes zorgen!
Ken jij iemand met afasie?
